เลือดลมสูบฉีดแรงอีกครั้ง หลังขึ้นเวทีคาราโอเกะของโรงพยาบาลกรุงเทพภูเก็ต กิจกรรมสนุกๆ ที่จัดขึ้นเพื่อเฟ้นหาดาวเด่นเสียงดี เพื่อไปประกวดคาราโอเกะเครือข่าย ณ เมืองบางกอก ร่วมกับพี่น้องสายเลือด BDMS ที่มีอยู่ 10 กว่าแห่งทั่วประเทศไทย อันตัวข้าพเจ้านี้ มีความสุขยิ่งที่จะได้ร่วมแจมฮ้องเพลงกับน้องฮ้องน้องใหม่และหน้าเก่าเป็นประจำทุกปี โดยไม่เห็นแก่เหน็ดเหนื่อย หุหุ
5 ปีกว่าที่อยู่มา ไม่เคยมีปีใดเลยที่ไม่สมัคร ทั้งที่ไม่เคยได้รางวี่รางวัลอะไรกับใครเขา แต่ก็มิได้เศร้าใจ เพราะถือว่าได้กระทำการอันเป็นสุขให้แก่ตัวเองแล้ว น่าจะเป็นพอ.. รอยยิ้มของเพื่อนๆ ที่คอยลุ้นกันจนตัวโก่ง ไม่ให้ร้องผิดจังหวะ ทำนอง และเนื้อร้องนั้น มันสร้างกำลังใจอย่างมหาศาลให้แก่มนุษย์พุงย้วยคนนึง แต่ด้วยความประหม่า ตื่นเต้น มือเย็น ที่รักษาเท่าไหร่ก็ไม่เคยหายนั้น มันก็นำพาให้เกิดอาการหูดับ ร้องผิด หรือไม่ก็ต้องสะดุดเป็นประจำทุกครั้ง อย่างน้อยก็ 1 ท่อน จนอ้ายชายบ่นกับน้องเอกว่า "เอาอีกแล้วนะ มันนะ ทุกทีเลย" haha
เป็นการร้องเพลงเศร้าที่มีความสุขมากประมาณว่าโดนผู้ชายทิ้งก็ยังยิ้มได้ ไรเงี้ย.. รู้สึกว่าตัวเองยิ้มตลอดเลย จริงอย่างที่น้องเอกได้ทำนายไว้ไม่ผิดเพี้ยน ทั้งที่ย้ำนักหนาว่าห้ามยิ้ม อิอิ.. งั้นปีหน้าเลือกเพลงที่ยิ้มได้ดีกว่าเนาะ เอกกี้เนาะ :)
ฝากไว้ในใจเธอ :: หากมีโอกาสทำเรื่องสนุกให้เกิดแก่ชีวิตที่ร่วงโรยไปตามกาลเวลา ขอให้รีบฉวยโอกาสนั้นไว้ และทำมันเสียอย่างเต็มกำลัง ไม่ว่าเรื่องนั้นๆ จะเล็กน้อยหรือใหญ่โตเพียงใดก็ตาม อย่าได้ละทิ้งโอกาสอันดีงามแล้วปล่อยให้มันผ่านเราไปเฉยๆ แค่เพียงเหตุผลที่เราติ๊ต่างขึ้นมาเองว่ามันยังไม่ใช่หรือมันยังไม่ถึงเวลา แล้วหากเวลาของเรามีแค่เพียงวันนี้ล่ะ เรายังจะทำมันอยู่มั้ย?
เชื่อเถอะว่าเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้น มักสอนให้เราได้เรียนรู้บางสิ่งบางอย่างเสมอ .. เพียงเราเปิดใจและให้โอกาสตัวเองได้เรียนรู้มันเท่านั้น แล้วคำว่า "เสียดายจัง ทำไมเราถึงไม่ทำอย่างนั้นอย่างนี้นะ" ก็จะค่อยๆ หายไปจากวงจรชีวิตเราเอง
ประมวลภาพ :: http://picasaweb.google.com/jubjub.picc/BPKKaraoke2010#
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น