เมื่อวันที่ 7 พ.ค.ที่ผ่านมา ประมาณบ่ายสาม นับเป็นฤกษ์งามยามดีของสมาชิกชมรมสหประชาภาพ ซึ่งได้ถือกำเนิดและเปิดตัวอย่างเป็นทางการ เพื่อรวบรวมช่างภาพมือสมัครเล่นและที่กำลังจะก้าวไปเป็นมืออาชีพในอนาคต โดยมีทั้งแพทย์ พยาบาล และเจ้าหน้าที่จากหลากหลายแผนกที่ชื่นชอบการถ่ายภาพ ชมภาพ หรือวิจารณ์ภาพ ให้มาอยู่รวมกัน พูดคุยกันในสิ่งที่ชอบ ที่ชอบ อีกทั้งยังเป็นการกระตุ้นและจุดประกายไฟในตัวของเพื่อนพ้องน้องพี่หลายๆ คนที่ชอบ แต่ยังไม่ได้เริ่ม ด้วยเหตุผลหลายๆ อย่าง ตั้งแต่ไม่มีเวลา ไม่มีกล้อง ถ่ายไม่เป็น ให้ปรับเปลี่ยนมุมมองเสียใหม่ เพราะแม้แต่ในชั่วโมงการทำงาน เราก็สามารถมีความสุขได้ มีแค่กล้องมือถือหรือกล้องปัญญาอ่อนธรรมดา ก็สามารถถ่ายทอดจินตนาการอันกว้างไกลของตัวเราได้อย่างไร้ขีดจำกัด
ชมรมต่างๆ ที่ก่อตั้งขึ้นโดยชาว BPK ล้วนแต่มอบความเป็นอิสระทางด้านความคิด เพราะเราเชื่อว่าเมื่อหลุดออกจากกรอบเดิมๆ แล้วได้ลงมือทำทุกอย่างด้วยความรู้สึกดีๆ ความสุขก็จะก่อตัวขึ้นช้าๆ แล้วส่งผลให้การแก้ปัญหาต่างๆ ในการทำงานพลอยราบรื่นไปด้วย ชาว BPK ทุกคนจะมีสิ่งที่ตัวเองรัก 1 หรือ 2 อย่าง ไม่ว่าจะฟุตบอล บาสเกตบอล วาดภาพสีน้ำ ถ่ายภาพ ฯลฯ ฝ่ายทรัพยากรบุคคลจึงเป็นตัวกลางในการดึงเพื่อนพ้องน้องพี่ในองค์กรมารวมตัวกันทำในสิ่งที่ชอบที่ชอบ จนเกิดเป็นความสนุกสนาน ความรัก ความกลมเกลียว ความผูกพัน และความอบอุ่น โดยสิ่งต่างๆ เหล่านี้เองที่ฝ่ายบุคคลได้ให้ความสำคัญและนำมาเป็นจุดมุ่งหมายหลักในการก่อตั้งชมรมต่างๆ ขึ้น
สมาชิกชมรมหลายคนรวมทั้งตัวข้าพเจ้าเอง ไม่มีความรู้เรื่องความไวแสง ความเร็วชัตเตอร์ ณ เวลานี้ต้องใช้นั่นโน่นนี่เท่านั้นเท่านี้ อันนี้ก็ขอสารภาพอย่างไม่อายเลยว่า "ไม่รู้เรื่อง" ภาพทั้งหมดที่มีอยู่ในโกดัง เกิดจากความรู้สึก "อยากถ่าย" ล้วนๆ เมื่อตาเห็นแล้วอยากเก็บไว้ ก็เพียงแค่ยกกล้องขึ้นมา แล้วบันทึกมันไว้ หรือไม่ก็ปรับไปตามประสาคนไม่รู้ แต่ก็ได้ภาพที่เราชอบ และตามความ "เห็น" ของเรา(แม้จะเป็นเพียงคนเดียวก็เถอะ) แต่เท่านั้นมันก็น่าจะเพียงพอแล้วที่จะสนองตัณหาและความสุขของตัวเอง ภาพบางภาพที่แสนจะเบลอ บางภาพวอก บางภาพมืด แต่จะแคร์อะไร ในเมื่อทุกครั้งที่เราเปิดดูภาพห่วยๆ ในสายตาคนอื่น ที่อาจจะมีคำติมากมายในสายตาโปรนั้น เรากลับรู้สึกเป็นสุข และสามารถระลึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้นได้เป็นอย่างดี ยิ่งถ้าทำมันบ่อยๆ อย่างน้อยก็น่าจะช่วยป้องกันโรคความจำเสื่อมได้อีกทางหนึ่ง
ชมรมสหประชาภาพ มีคำสั้นๆ ต่อท้ายให้เก๋วๆ ว่า "ประชาชนคนถ่ายภาพโรงพยาบาลกรุงเทพภูเก็ต" ซึ่งได้ประทับไว้บนเสื้อรุ่นเป็นที่เรียบร้อย พวกเรามีโครงการจะจัดทริป กิน เที่ยว ถ่ายรูป เพื่อแบ่งปันประสบการณ์ แนวคิด และเทคนิคต่างๆ ของการถ่ายภาพ ตามมุมมองของแต่ละคน หรืออาจจะแห่กันไปเข้าร่วมกิจกรรมถ่ายภาพหรือส่งรูปเข้าประกวด เพื่อหาเงินเข้าชมรม แล้วเอามาสมทบทุนให้ฝ่ายกิจสาธารณะนำไปจัดกิจกรรมดีๆ ได้อีก งานนี้จึงบอกได้คำเดียวว่ามีแต่ได้กับได้อีกแล้วครับท่าน และจากการประเดิมแหลมมุมนอกกับเพื่อนๆ ในชมรมเป็นครั้งแรก หลังจากได้รับการอนุมัติชมรมจากหมอก้องเมื่อหลายเดือนก่อนนั้น ตัวข้าพเจ้า จุ๊บๆ ก็รู้สึกดีกับการไปครั้งนั้นมิใช่น้อย :)
สุดท้ายอย่าลืมติดตามความกลมกล่อมหอมละมุนในชมรมของเราได้ในเบื้องหน้า ซึ่งจะเป็นที่ไหน เมื่อไหร่ หรือจะสนุกสนานเพียงใด เราก็มิอาจรู้ เพราะปัจจุบันนี้ก้รู้แค่เพียงว่า ณ วันที่ 7 พ.ค.2553 ชมรมสหประชาภาพ ได้มีสมาชิกที่รักและชอบพอในสิ่งเดียวกัน มาเดินเคียงข้างกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว Yeh!!
"ทำงานกับเที่ยวเล่น มันต่างกันตรงไหน ในเมื่อมันให้ความสุขกับชีวิตได้ ไม่ต่างกัน"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น