เมื่อย่างเข้าสู่ปลายปี บริเวณแผนกต้อนรับจะมีกล่องกระดาษ 1 กล่อง รอรับน้ำใจจากผู้ที่ผ่านมาพบเห็นเป็นประจำสม่ำเสมอ และปีนี้ก็เช่นกัน ประมาณเดือนพ.ย.52 กล่องกระดาษก็ได้ปรากฎขึ้น หลังจากมีชาวต่างชาติโทรมาถามพี่จุ๋ม(ปารียา จุลพงษ์ ผู้จัดการฝ่ายกิจสาธารณะโรงพยาบาลกรุงเทพภูเก็ต) ว่า.. ปีนี้ทำไม่ถึงยังไม่วางกล่องรับบริจาค เพราะเค้ากลับมาแล้ว และหอบผ้ามาให้ด้วย :)
ปีนี้ เราตั้งใจว่าจะบริจาคเสื้อผ้าในโซนภาคใต้ เพื่อไม่ให้มีการน้อยใจว่าเลือกที่รัก มักที่ชัง สรุปเป็นจังหวัดชุมพร แต่ก็ต้องปรับเปลี่ยนไปอย่างกระทันหัน เพราะพี่จิ๋วแจ้งมาว่า มีวัดที่คุระบุรีต้องการความช่วยเหลือด่วน จึงเป็นที่มาของการไปสำรวจและเก็บข้อมูล สุดท้าย!! ก็ลงตัวที่วัดแห่งนี้
จะว่าไปตัวข้าพเจ้านี้ ก็มีวาสนาดีอยู่ไม่น้อย เพราะเมื่อถึงเวลารับบริจาคเสื้อผ้าลดโลกร้อนทีไร ก็จะมีพี่น้องจากหลากหลายสาขายื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเสมอ ที่ผ่านมาขอสารภาพตามตรง ว่าเสื้อผ้ามากมายที่ต้องให้รถคอนเทนเนอร์ขนไปส่งที่จังหวัดหนองบัวลำภูนั้น ส่วนใหญ่ได้มาเพราะกระแสการประชาสัมพันธ์จากพี่น้องสื่อมวลชนในจังหวัดภูเก็ตและใกล้เคียง ทำให้บุคคลภายนอกได้รับทราบข่าวสารกันอย่างทั่วถึง โรงแรม ร้านค้า หน่วยงานต่างๆ ต่างก็หอบหิ้วเสื้อผ้า ข้าวของมามอบให้เรามากมาย ผู้ที่เข้ามาใช้บริการในโรงพยาบาลฯ ก็ร่วมบริจาคกับเราเพราะเดินผ่านกล่องกระดาษสีน้ำตาลแล้วมันอดไม่ได้ นี่แหล่ะน้า.. น้ำใจล้วนๆ
วาสนาดีอีกหนึ่งเรื่องก็คือ เสื้อผ้าและข้าวของมากมายมหาศาลที่ได้รับมานั้น จะมีตัวช่วยมาโปรดโดยไม่ต้องร้องขอเสมอ เพราะฤดูที่น้องๆ นักศึกษาฝึกงานหน้าหวานมาพำนักที่โรงพยาบาลฯ นั้น ก็จะตรงกับฤดูรับบริจาคของข้าพเจ้าพอดี เลยช่วยผ่อนภาระเบาแรงไปได้เยอะเลย ถึงแม้จะหน้าตาน่ารักน่าชังกันขนาดนี้ แต่แรงดีสีไม่ตก บู๊น่าดู ยกลังหนักๆ กันชนิดที่เรียกว่าไม่ปริปากบ่น(หรืออาจจะบ่นเหมือนกันแต่ไม่ได้ยิน อิอิ) อย่างไรก็ตาม เมื่อน้องๆ ทราบความว่าอันตัวข้าพเจ้านี้มีเพียงหัวเดียวกระเทียมลีบ จึงได้ช่วยกันอย่างแข็งขัน ด้วยความเอ็นดู ซึ่งจะว่าไป.. หากน้องๆ ไม่อนุเคราะห์ ตัวพี่นี้ก็คงต้องจมอยู่ในกองเสื้อผ้าและข้าวของอลังการที่ผู้มีจิตศรัทธานำมาบริจาคให้เป็นแน่แท้ ~~ ขอบคุณนะจ๊ะ สาว สาว!!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น